De geallieerden

In ander opmerkelijk nieuws: de voor seksuele smeerpijperij beschuldigde / aangeklaagde / vrijgesproken steracteur Kevin Spacey is opgedoken aan de Israëlische grens met Gaza, aan de zijde van Now14Israel-nieuwschef Libby Alon, om de sfeer te peilen (slecht) en om kibboets Kfar Aza te bezoeken. Dat deed Speesie ook samen met DOUGLAS MURRAY, die sinds 7 oktober 2023 geldt als zeer erudiete stem in het 'debat'. Spacey bracht zijn bezoekje omdat een dochter van een vriend dient in de IDF, en: "He expressed support for affected communities and met injured soldiers at Chaim Sheba Medical Center." Frank Underwood, de beste president die we nooit meer zullen hebben. We hadden al 7 oktober DE GAME, krijgen we straks dan ook 7 oktober DE SPEELFILM?

Geen leuke tijd

Douglas Murray pakte direct na 7 oktober het vliegtuig naar Israël en groeide sindsdien uit tot de meest erudiete verdediger van het land, dat zo nu en dan best een erudiete verdediger kan gebruiken. In deze aflevering van de Call me Back-podcast (duur: iets meer dan een uur) reflecteert Murray op het afgelopen, godsonmogelijk deprimerende jaar. Wat u ook van de gruweltocht in Gaza vindt, dit is een bijzonder waardevol perspectief om te begrijpen wat er (nog steeds) gebeurt in de regio. Met: traantjes bij Murray himself.

Contemplatie II - een voortreffelijke Sam Harris zag u hier.

"I do not want to live in a country with Hamas supporters, I want them deported, simple. (...) If there are people in the UK who are offended by posters of missing Jewish children, they must leave."

'Hamas supporters'. Er zou eerst juridisch gespecificeerd moeten worden wanneer zo'n etiket op zou gaan. De gewone man weet natuurlijk dondersgoed dat letterlijk iedereen op elke anti-Israëlische demonstratie tot op een zekere hoogte een Hamas supporter is, maar hoe toon je zoiets rechtsgeldig aan, zeker als het zich niet uit in expliciete financiële of logistieke steun aan Hamas?

Deportatie van 'Hamas supporters' is de enige manier om Europa's sociale cohesie en algehele houdbaarheid echt te herstellen. Maar zelfs als je het aangetoond krijgt én de verdachten een dubbele nationaliteit hebben, is hun deportatie op dit moment alsnog wettelijk nagenoeg onmogelijk.

Echter. Wat zijn wetten? Wetten zijn gestolde cultuur, niets meer. En de cultuur bevindt zich op dit moment in een fluïde vorm, niet in solide vorm. Die fluïditeit zie je per definitie nooit terug in wetgeving, omdat wetgeving altijd een stolsel is. Wat staat hier in allemaal veel te moeilijke bewoordingen? Dat ook wetten kunnen veranderen als een 'civilizational moment' daar om vraagt. En dat wat vandaag juridisch onmogelijk lijkt, morgen juridisch mogelijk kan zijn. 

Heel af en toe lijkt een glimp van de politieke wil hiertoe zelfs al door te schemeren. De donkerwitte Britse Minister van Binnenlandse zaken Suella Braverman schreef op 15 oktober al: "To all those who saw fit to promote genocide, glorify terrorism and mock the murder of Jewish people, including women and babies - the police are comingfor you." Een dag later: "Those who promote hate on Britain’s streets should realise that our tolerance has limits." Dat is taal die vooraf kan gaan aan iets dat op dit moment juridisch nog maar heel beperkt mogelijk is.

Grappig altijd trouwens hè, hoe die islamitische menigten in Europa altijd eensgezind de mond vol hebben van "dekolonisatie". Lieverds, jullie zijn de kolonisten.

Retorische acrobatiek!

Slavernij. Hoop om te doen rond deze tijd van het jaar, maar zelfs dit topic werd even achtergesteld door belangwekkende blanke politieke gebeurtenissen. Samenvatting: Nadat kolonisatie, verovering en slavernij vanaf het begin van de geschreven geschiedenis letterlijk dé way of the world was verbood het Westen als eerste cultuur in de geschiedenis slavernij als zodanig. Vervolgens wordt datzelfde Westen elk jaar opnieuw verder op de de excuus-knieën bewogen voor een instituut dat ze als eerste in de geschiedenis hebben afgeschaft, en dan vaak ook nog eens vaak door mensen die langs dezelfde erfelijke meetlat juist ZÉLF vuistdiep in de slavernij zaten. Namelijk: alle Turken, alle Arabieren en alle Akwasi's.

Onder de zon niets nieuws

Al is z'n chagrijn weer iets verder gevorderd en zijn z'n shirtjes weer iets strakker. Maar het is niet Dougs schuld dat hij al jaren dezelfde dingen zegt, want 't avondlandje doet al jaren dezelfde vreemde dingen. En toch is het om de zoveel tijd weer een genoegen Douglas ons lot te horen bezuchten, want iemand die nog eens boek heeft gelezen moet het doen. Bovenstaand het gehele gesprek van 2,5 uur waarin hij op het einde vanaf 2:27:00 dan eindelijk eens praat over de liefde, zijn aandoening (homoseksualiteit) en coming out. Onderstaand een aantal losse clipjes.

Nog nooit vertoond op Nederlandse televisie: Sylvana Simons die eloquente tegenspraak krijgt op haar woke woordenbrij.

Geen idee hoe een Britse schrijver/journalist en een Nederlandse halve gemeenteraadszetelhouder in een Australische televisiedebat terecht gekomen zijn, maar here we are. Douglas Murray, misschien wel onze favoriete tijdsgeestduider (zijn boeken The Strange Death of Europe en The Madness of Crowds zijn absolute kerstboomtips) op één podium met het verwaande SJW-vrouwtje Sylvana Simons ("Mijn vrijheid van meningsuiting is niet beperkt, omdat ik zo'n dominant karakter heb"), in debat over politieke correctheid en Woke Culture. Noem ons gerust racisten bevooroordeeld, maar - spoiler alert - dit wint Douglas natuurlijk op zijn satijnen sloffen. 

Douglas Murray denkt namelijk na, delibereert, en stelt vervolgens kritische vragen waar hij al enkele boeken lang over nadenkt zonder te pretenderen alle antwoorden te hebben. Sylvana bouwt stropoppen en strooit met kleine leugentjes in haar betoog (waarmee ze Nederland weer eens op ergerlijke wijze als een diep racistisch land portretteert), declameert haar dogma's, en dramt het hele debat door zonder zelf maar een greintje van het "respect" op te brengen voor afwijkende opvattingen, dat ze zelf wel verlangt van anderen. (Zo zit ze bijvoorbeeld de hele tijd verveeld/verwaand door Douglas heen te zuchten als hij aan het woord is.)

GeenStijl Serieuze Studiemateriaal Service presenteert: twee Britse nichten die weigeren te zwijgen

De meningen over het boze betoog van Borat & Bruno liepen - zoals we al verwacht hadden - ver uiteen. Sommigen zagen er een oproep tot censuur in, maar hij pleit vooral voor een terugkeer naar waarheid die in feiten en argumenten rust, en die dus niet wordt ontleend aan hoe massaal een opvatting gedeeld (of genormaliseerd) wordt. Dan nog is het natuurlijk maar de vraag wiens waarheid het meeste in de werkelijkheid wortelt want de NPO, MSM, politiek en zelfs de wetenschappelijke wereld lijken er tegenwoordig net zo makkelijk een onwrikbaar eenzijdig eigen gelijk op na te houden als Robert Jensen, Jerry Airfryer of Greta Thunberg. Maar we kunnen nog wel constateren dat er een enorm verschil bestaat tussen de vrijheid om aperte onzin te verspreiden (en in hoeverre we ons mentaal en digitaal moeten wapenen tegen de gevolgen daarvan), en een noodzakelijk publiek verzet tegen het onbespreekbaar maken van bepaalde thema's en kwesties, zoals Woke-linkse SJW'er veel te gretig (en soms iets te succesvol) nastreven in hun online cancel culture, een mentaliteit waardoor inmiddels zelfs de eerste zwarte president van de VS het mondsnoerende "OK, boomer"-meme'pje naar zijn hoofd krijgt omdat hij laatst hardop uitsprak dat regressief deuglinks best een beetje mag dimmen met hun VvMU-haat. (Thanks, Obama!)

Brengt ons op bovenstaande video, en onderstaande uurtje. Douglas Murray, auteur van misschien wel het belangrijkste boek van dit moment (The Madness of Crowds) in gesprek met komiek Andrew Doyle. Laatstgenoemde is de geestelijk vader van het fantastische SJW parodie-account Titania McGrath, waarin hij de Woke culture vakkundig sloopt door gewoon hun eigen retoriek te gebruiken. Murray, daarentegen, mag ook graag een beetje spotten met de social justice-waanzin, maar waarschuwt ook dat we het verschijnsel wel héél serieus moeten nemen, omdat het diep verankerd zit in (marxistische delen van de) sociale wetenschappen, en al ver is doorgedrongen in bestuur, beleid en bedrijfsleven - en het is een grote ziekte voor iedereens vrijheid. En hoewel Murray het betreurt dat we het er zo veel over moeten hebben (en hoopt dat het voorbij gaat), mag het niet weggelachen of onweersproken blijven. Want de woke culture waarin iedereen die niet policor genoeg is de kans loopt om werkloos en sociaal verstoten te raken, "is not a fair representation of society." Fijne kijktip n de breek, ongetwijfeld leerzamer dan de jacht op FoUtReChTsE geluiden op de NPO vanavond.

47 minuten Douglas Murray over de Stand van het Avondland, twee jaar na zijn boek over de vreemde dood van het Avondland. Het waard, is wat wij de moeite vonden.

Mooie man, mooi boek. De symptomen en prognose zijn vrij helder. Maar hoe komt het nou eigenlijk? Dat is een vraag die zelfs Murray niet echt beantwoordt, en dat zegt misschien ook wel genoeg. Hij beschrijft het als "an existential tiredness and a feeling that perhaps for Europe the story has run out and a new story must be allowed to begin." Maar waar komt dat nou in essentie vandaan? Die vraag beantwoorden is een beetje alsof je probeert te verstaan wat de wind zegt, of voorbij de ultieme biologische reductie uit probeert te leggen waarom cellen sterfelijk zijn. We kennen geen beschaving die de cyclus van barbarij > heerschappij > decadentie > verval > verovering door barbaren binnen/aan grens heeft kunnen ontsnappen, en we zien al helemaal geen reden waarom Europa de eerste zou zijn die het wel lukt. Dus misschien heeft ome Spengie toch gewoon gelijk, en ligt Europa er over 1000 jaar bij op een manier waarop we het met geen mogelijkheid terug zouden herkennen. Zouden de oude Atheners het geloofd hebben dat hun schatkist 2000 jaar later onder curatele stond van een vrouwelijk Germaans stamhoofd?

Nieuw Boek: Douglas is onderwijl in de sfeerverziekende identiteitspolitiek gedoken en heeft ook daarover een moetlees boek getikt: The Madness of Crowds.

ACHTER VIJANDELIJKE LINIES

Douglas, mooie lul. Kennen we nu al een tijdje en dat boek van hem blijft een baken van dovend licht natuurlijk. Onlangs was-ie in Doha, Qatar, om deel te nemen aan een paneldebat over immigratie & Co. Want zoals u weet hebben ze debat daar erg hoog in het vaandel. """Gemodereerd""" door vileine schoonheid Ghida Fakhry, maar Douglas weert zich meer dan kranig.

Maar wat gelooft Jordan Peterson nou eigenlijk zélf? Dat is een vraag die al vaker is opgeworpen, en het bleek ook de belangrijkste vraag in het debat tussen de Canadese professor en zijn ‘uitdager’ Sam Harris, maandagavond in de O2 Arena in London.

Zo’n tienduizend toeschouwers hoorden het twee uur durende duel tussen rockster-professor Peterson en hyperrationalist Harris bijna ademloos aan. GeenStijl was er ook en zag atheïst Harris als winnaar uit de ideeënstrijd komen. We weten nog steeds niet waar Peterson precies staat, behalve dat hij een hekel heeft aan zijn ‘inner happy Auschwitz guard’.

Kan gewoon vandaag de dag: een klinisch psycholoog uit Canada, een neurowetenschapper uit de VS en een moderator uit Engeland (Douglas Murray, die met zijn boek ‘The Strange Death of Europe’ een paar noodzakelijke noten kraakte over de gevolgen van de falende migratiepolitiek van de EU) die duizenden mensen naar een enorme pop-arena trekken om een inhoudelijk, beschaafd en diepgravend debat te voeren over religie versus ratio. Een behoorlijk maar verre van volledig gevulde concertzaal vol mensen die bedachtzaamheid prefereren boven clickbait, trage, lang uitgesponnen gesprekken boven vluchtige talkshows en een eerlijke discussie van intrinsieke ideeën boven een waan van de dag waar immer het zwaard van de politieke correctheid boven hangt. Pretty awesome, right?

De tegenvaller van de avond is dat Harris en Peterson min of meer drie keer hetzelfde gesprek voeren, waarbij ze via drie verschillende routes op steeds hetzelfde eindpunt belanden: Harris’ hardnekkige rationele (en wetenschappelijke) atheïsme en Petersons wat zweverige, maar diepgewortelde overtuiging van het belang van de eeuwenoude overlevering van grote (Bijbelse) verhalen. Uiteraard komen ze daar niet uit, maar pas bij de derde poging leidt het tot een echte botsing tussen de twee, waar Harris de punten scoort die hem de debatzege brengen.

**De sprekers: wie zijn dat eigenlijk?
**Hier toch even een introductie van de debaters. Niet iedereen zal ze kennen, en de context is wel relevant. Wie ze al wel kent, kan skippen naar de volgende tussenkop.

Jordan Peterson (@) klom naar faam omdat hij bepaalde marxistisch-linkse (SJW-) wetgeving over genderaanduidingen in Canada niet wilde volgen. Zijn claims dat het totalitaire waanzin is om een strafmaat te stellen op het verplicht gebruik van niet-bestaande genders, leverden hem een online roem op die nooit is afgenomen. Net als de online haat, uiteraard. Peterson is sinds die bewuste video’s ("Professor against political correctness", hier) uit geen enkele debatsessie, talkshow of podcast weg te slaan terwijl zijn haters (uiteraard bijgestaan door de mainstream media) proberen om de man met de Kermit-stem als "racist", "vrouwenhater" of zelfs als een soort kwaadaardige 'profeet van de blanke alt-right’ te framen. 

Die verwijten zijn een gevolg van de gretigheid van de klinisch psycholoog om over dominantiestructuren (al dan niet bij kreeften) te oreren, op Carl Jung geïnspireerde (religieuze en mythologische) archetypes als morele leidraad te schetsen, en van zijn krachtige pleidooien waarin hij mensen oproept om ‘hun kamer op te ruimen’ teneinde hun leven op orde te krijgen en wat van zichzelf te maken. Die roep resoneert - toevallig cq kennelijk - vaker bij mannen dan bij vrouwen, en die mannen zijn ook nog eens veelal blank want we leven nog altijd in een voornamelijk blank westen, ergo: Peterson is een racist die vrouwen haat. Zo werkt dat, in 2018, waarin luisteren naar ’s mans standpunten veel te ingewikkeld is als je iemand ook gewoon simpelweg als kwaadaardig kunt brandmerken. (Onze Spartacus is ‘a really smart child’, las zijn boeken & luisterde zijn podcasts wel, en had in januari dit fijne interview met de prof.)

De wisselwerking tussen Petersons profetisch-professoriale pleitstukken, zijn critici (en lasteraars) en de meme-waardigheid van de man hebben er echter wel voor gezorgd dat hij een (groeiend) publiek heeft dat eerder als volgelingen betiteld kan worden dan als (kritische) lezers, luisteraars of leerlingen. Peterson verkoopt een gevoel van moreel leiderschap bij zijn vertellingen, waarin hij als een begeesterde goeroe zelfhulp propageert aan zijn publiek aan de hand van de grote (Bijbelse) mythes. Vanwege een ziekte bestaat zijn dieet bovendien enkel uit vlees, zout en bronwater (zijn dochter blogt er over). Kortom, in korte tijd is Peterson uitgegroeid tot een archetype uit zijn eigen grote verhalen. De meeste mensen in de O2 lijken op de superheld-professor afgekomen te zijn - maar een superheld die in zijn eigen status gaat geloven, heeft ook zijn zwakke plekken.

Sam Harris (@) verkoopt geen grote verhalen, maar scheermesjes van het merk Ockham. De Amerikaanse schrijver, podcaster en wetenschapper vraagt zich vooral af waarom morele waarden en zingeving zo nodig aan religie opgehangen moeten worden: religie dicteert niet wat goed of slecht is, want rede en ratio zijn veel betere gereedschappen om een ‘goed mens’ te zijn. Andersom kan de groepsdruk van georganiseerde religie leiden tot machtsmisbruik, onderdrukking, geweld en (dus) tot morele deprivatie, omdat de mens nou eenmaal een makkelijk te beïnvloeden “biochemische pop” is. Harris’ pad naar wat hij predikt bestond, behalve uit zijn studie cognitieve neurowetenschap aan UCLA, uit geestverruimende drugs (XTC, LSD), jaren van meditatie en een leerschool bij vrienden als Christopher Hitchens en Richard Dawkins, met wie hij samen met Daniel Dennett de ‘Four Horsemen of New Atheism’ vormde (klassieke kijktip). Zijn meeste bekendheid vergaarde hij - helaas - echter toen hij in 2014 in de Real Time-talkshow van Bill Maher ruzie kreeg met Ben Affleck, de acteur die nogal dom overkwam toen hij Harris een “racist” en een “islamofoob” noemde nadat die de gevaren van de radicale islam puntig benoemde (video hier). 

In de O2 Arena in London bleek Sam Harris ook het kryptoniet van Jordan Peterson.